Novo istraživanje iz velikog 'randomiziranog' eksperimenta s hapšenjima prije 23 godine otkriva da su žrtve nasilja u porodici čiji su partneri uhapšeni zbog prekršaja - uglavnom bez nanošenja ozljeda - imali 64% veću vjerovatnoću da su umrle ranije, u poređenju sa žrtvama čiji su partneri su upozoreni, ali ih policija nije uklonila.
Među afroameričkim žrtvama, hapšenje je povećalo ranu smrtnost za nevjerovatnih 98% - za razliku od bijelih žrtava, čija je smrtnost povećana od hapšenja za samo 9%. Istraživanje je također pokazalo da su zaposlene žrtve pretrpjele najgore posljedice hapšenja svojih partnera. Zaposlene crne žrtve sa uhapšenim partnerima pretrpele su smrtnost preko četiri puta veću od onih čiji je partner dobio upozorenje na licu mesta. Takva veza nije pronađena kod bijelih žrtava.
Autori studije kažu da su uzroci trenutno nepoznati, ali takvi uticaji na zdravlje su u skladu s hroničnim stresom koji je mogao biti pojačan hapšenjem partnera. Oni pozivaju na "strobnu reviziju" politike obaveznih hapšenja SAD i Velike Britanije u slučajevima nasilja u porodici.
"Ostaje da se vidi da li demokratije mogu da prihvate ove činjenice onakve kakve jesu, a ne onakve kakve bismo želeli da budu", rekao je profesor Lawrence Sherman sa Instituta za kriminologiju Univerziteta Cambridge, koji je sa svojim kolegom autor studije Heather M. Harris sa Univerziteta Maryland.
Nalazi će biti objavljeni u SAD-u u ponedjeljak 3. marta u Milwaukeeju i College Parku, Maryland, a predstavljeni u srijedu u Londonu na zimskom sastanku Društva policije zasnovane na dokazima. Šef policije Milwaukeeja Edward Flynn, koji je podržao nastavak studije, pridružit će se prezentaciji i raspravi o rezultatima. Studija će biti objavljena u narednom izdanju Journal of Experimental Criminology.
Velika većina smrtnih slučajeva žrtava nakon Milwaukee eksperimenta o nasilju u porodici nisu bila ubistva, nesreće ili samoubistva. Žrtve su umrle od uobičajenih uzroka smrti kao što su bolesti srca, rak i druge unutrašnje bolesti.
Prethodne studije su pokazale da simptomi posttraumatskog stresa (PTSS) preovladavaju kod žrtava nasilja u porodici, a da je nizak, ali hroničan PTSS povezan sa preranom smrću od koronarne bolesti srca i drugih zdravstvenih problema. Autori su primijetili da bi učinak viđenja partnera uhapšenog mogao stvoriti traumatičan događaj za žrtvu, koji povećava rizik od smrti. Hapšenje može izazvati više traume u koncentrisanim crnačkim siromašnim područjima nego u četvrtima bijelaca radničke klase, iz još nerazjašnjenih razloga.
Tačan uzrok ovih iznenađujućih rezultata i dalje ostaje 'medicinska misterija', kažu autori studije. Ali, bez obzira na objašnjenje, štetni efekti obaveznog hapšenja predstavljaju izazov za politike koje su decenijama "bile u knjigama" u većini američkih država i širom Ujedinjenog Kraljevstva, kažu oni.
"Dokazi pokazuju da crne žene umiru mnogo većom stopom od bjelkinje zbog politike koja je imala za cilj da zaštiti sve žrtve nasilja u porodici, bez obzira na rasu", rekao je Sherman. "Sada je jasno da politika za hapšenje nije uspjela zaštititi žrtve i da je hitno potrebna temeljita revizija ovih politika."
"Budući da su sve žrtve imale jednake šanse da njihovi partneri budu uhapšeni nasumičnom dodjelom, nema drugog vjerovatnog objašnjenja za ovu razliku osim da je nastala time što su vidjeli da su njihovi partneri uhapšeni."
Eksperiment o nasilju u porodici u Milwaukeeju odvijao se između 1987. i 1988. godine, uz podršku Nacionalnog instituta za pravosuđe, istraživačkog ogranka američkog Ministarstva pravde. Sherman, koji je vodio studiju sa Univerziteta u Marylandu, opisao ju je kao "vjerovatno najrigorozniji ikad provedeni test efekata hapšenja."
Eksperiment je uključio 1.125 žrtava nasilja u porodici čija je prosječna starost bila 30 godina. Svaki slučaj je bio predmet 'lutrije' jednake vjerovatnoće slučajnog dodjeljivanja. Dvije trećine osumnjičenih je uhapšeno uz hitno zatvaranje. Jedna trećina je dobila upozorenje na licu mesta bez hapšenja. U 2012-13, Sherman i Harris su pretraživali državne i nacionalne evidencije za imena svake od žrtava.
Pretraga rekorda pokazala je da je umrla ukupno 91 žrtva. Od toga je 70 bilo u grupi čiji su partneri uhapšeni, u poređenju sa 21 čiji su partneri upozoreni. Ovo je prevedeno u 93 smrti na 1.000 žrtava u grupi za hapšenje, naspram 57 smrtnih slučajeva na 1000 u grupi za upozorenje. Za 791 crnu žrtvu (koje su činile 70% uzorka), stope su bile 98 na 1.000 za hapšenje, u odnosu na 50 na 1.000 za upozorenu grupu.
"Ove razlike su prevelike da bi bile slučajne", rekao je Sherman. "Takođe su preveliki da bi se zanemarili."
