Otkriće direktnog prijenosa HIV-a sa stanice na ćeliju i otkriće da neki lijekovi protiv HIV-a nisu aktivni protiv virusa koji se na taj način širi, izazvali su pitanja i zabrinutost. Studija objavljena 27. februara u PLOS Pathogens testirala je panel lijekova protiv HIV-a na njihovu sposobnost da suzbiju prijenos virusa sa stanice na ćeliju. Rezultati otkrivaju razlike između različitih lijekova, objašnjavaju zašto i kako djeluje antiretrovirusna terapija (ART) i imaju implikacije na prevenciju rezistencije na lijekove, kao i na razvoj novih efikasnih lijekova protiv HIV-a.
Luis Agosto, W alther Mothes i kolege sa Univerziteta Yale, New Haven, SAD, uspostavili su eksperimentalni sistem koji može mjeriti efikasnost prijenosa HIV-a bez ćelije i direktnog prijenosa sa ćelije na ćeliju i direktno upoređivati dva načina prenosa. Prenos bez ćelija znači da nove čestice virusa pupolje iz jedne ćelije, a zatim putuju kroz međućelijski prostor kako bi pronašli ciljnu ćeliju za koju se vežu i potom inficiraju. Direktan prijenos sa stanice na ćeliju uključuje bliski kontakt inficirane i neinficirane ćelije kroz takozvanu virološku sinapsu - organizirano kontaktno područje koje koncentriše virusne čestice i ćelijske ulazne tačke HIV-a.
Istraživači su sistematski testirali efikasnost lijekova protiv HIV-a, uključujući 6 različitih nukleozidnih analognih inhibitora reverzne transkriptaze (NRTI), 4 nenukleozidna analogna inhibitora reverzne transkriptaze (NNRTI), 4 ulazna inhibitora (ENT-I), i 4 inhibitora proteinaze (PI), u obje situacije prijenosa. Otkrili su da, iako neki NRTI nisu bili u stanju efikasno inhibirati virus tokom prijenosa sa stanice na ćeliju, NNRTI, ENT-I i PI su ostali visoko efikasni. A kada su kombinovali dva neaktivna NRTI-a, povratili su moćnu antiretrovirusnu aktivnost tokom prenosa sa ćelije na ćeliju.
Postoji mnogo više infektivnih virusnih čestica u blizini ciljne ćelije tokom prenosa sa ćelije na ćeliju, što povećava "multiplikat infekcije", ili MOI, odnos broja infektivnih čestica i broja prisutnih ciljnih ćelija u definisanom prostoru. Kada su naučnici promijenili MOI u svom eksperimentalnom sistemu dodavanjem više virusa u prostor za prijenos bez ćelija, otkrili su da se različiti lijekovi ponašaju baš kao kada su dodani prijenosu sa stanice na ćeliju, tj. neki NRTI-ovi su sami po sebi neefikasna u suzbijanju virusa. U tim slučajevima bila je potrebna veća koncentracija lijeka za suzbijanje povećanog broja čestica. Međutim, kada su dva takva lijeka spojena, ponovo su postali djelotvorni.
Ovi rezultati objašnjavaju kako su ART režimi, koji su sve kombinovane terapije (npr. 2 NRTI plus 1 NNRTI ili PI) u stanju da suzbiju HIV, čak i ako se neki ili veći deo virusnog prenosa dešava putem direktnog prenosa sa ćelije na kontakt ćelije. Međutim, oni također upozoravaju da bi prijenos sa stanice na ćeliju mogao doprinijeti porastu virusa otpornog na lijekove ako pacijenti ne uzimaju sve lijekove kako je propisano.
Budući da su svi lijekovi koji su mogli suzbiti HIV tokom prijenosa sa stanice na ćeliju bili efikasni jer su mogli efikasno suzbiti visok lokalni MOI na virološkim sinapsama, autori sugeriraju da "visoko učinkoviti režimi lijekova, bilo pojedinačni ili u kombinaciji terapije, moraju pokazivati nezavisnost MUP-a." Oni nastavljaju da predlažu da, "testiranje efikasnosti antiretrovirusnih inhibitora protiv povećanja MOI, pruža jednostavan test i vrijedan alat za skrining postojećih i novih lijekova i budućih kombinacija lijekova prije kliničkog testiranja."
